It rained the whole day today. Sarap ng tulog ko kanina. Masarap ngayon ang mainit na sabaw.
Hindi ata nagustohan ni Huaning ang stay nya dito kaya tutungo na lang siya ng Southern Taiwan. Pero mukhang natuwa siya sa 'hospitality' ng mga pinoy kung kaya't nagiwan pa ng ulan at makulimlim na mga ulap. Kaya ang mga tao dito sa sulok ng mundo where I'am now eh pinauulanan pa rin ng pagmamahal ni Huaning.
Minsan talagang manhid lang tayong mga tao. Sometimes a person can cause some inconvenience to another without meaning so. Even to people we hold dear, we someimes cause them pain and make their lives somehow a living hell. Sometimes lang naman.
Minsan din kasi eh ayaw ng taong mahal natin na sila ay mahalin. Hindi naman sa ayaw tlaga nila makaramdam ng love from someone. Pero minsan They don't want it coming from you. I know, masakit diba? So balak mo pa rin bang ipilit ang ayaw?
Kung masaya ka sa pagpapakita ng pagibig mo sa mahal mo ng gustohin din niya'ng mahalin ka rin niya, eh it's all up to you. Pero yan eh kung hindi mo tlaga mahal yung tao.
It will be hard to let go. It never is easy to let go of something or someone special. Aalis ka nga pero minsan gusto mo mag-iwan ng "remembrance" sa iiwanan mo. You would love to leave something that person would remember you by diba. Pero minsan hindi nila gusto ang iiwan mo sa kanila at nahihirapan pa rin sila.
Ang labo ba ng mga sinasabi ko? Kasing labo na ba ng windshield sa car mo dahil sa lakas ng ulan ni Huaning? Sinabi mo pa!
